कथा
कहर वृत्त
गोधूलि साँझ ।
हामी दुबैजना पसलमा छौं ।
हामीले खाजा खाइसकेका छौं ।
हठात् मेरी श्रीमतीले भनिन् - 'मेरो जीउ कटकटी दुखिरहेको छ । ज्वरो आउलाजस्तो छ ।'
तत्काल मैले भनें - 'केही हुँदैन । सिटामोल एक चक्की खाइदेऊ, निको भइहाल्छ । बरु माथि कोठामा जाऊ, आराम गर्न ।'
उनी सुस्तरी उठिन्, र गइन् ।
म पसलमै रहें ।
••
सुनसान छ पसल ।
कारोबार छैन ।
निरुपाय म पत्रिका पढ्ने जमर्को गर्दैछु ।
••
अन्धकार व्याप्त छ धर्तीमा ।
अँध्यारोमा सबै-सबै अँध्यारा देखिन्छन् ।
कहीं कतै उज्यालो देखिंदैन ।
••
पसल थुन्नुपर्ने बेला भएको छ ।
सुरसार गर्दैछु ।
सामानहरूको राखनधरन र पैसा पनि मिलाउनु छ ।
त्यही गरेर शटर तल झारेको छु ।
••
माथि उक्लिएको छु ।
कोठाभित्र पस्दा देख्छु, उनी खाटमा मस्त पल्टिरहेकी छिन् ।
सोध्छु - 'अहिले कस्तो छ ?'
जवाफमा उनी विस्तारै बोल्छिन् - 'टाउको दुखिरा'छ ।'
हामी केही क्षण मौन रहन्छौं ।
••
पछि हामी दुबै भान्सामा पस्छौं ।
बेलुकीको खाना तयार गर्नु छ ।
••
हाम्री एक्ली छोरी आफ्नै कोठामा होलिन् ।
अक्सर उनी पढाइमै व्यस्त रहन्छिन् , यद्यपि कोभिडका कारण विद्यालय बन्द छ ।
••
दुबैजना मिलेर खाना पकाएका छौं ।
तीनजना एक ठाउँ जम्मा भएका छौं, भान्सामा ।
खान बसेका छौं ।
खाइसकेपछि छोरी आफ्नो कोठामा जान्छिन् ।
र, हामी आफ्ना कोठामा ।
••
'हामी अलगअलग सुत्ने हो कि !' - उनी बोल्छिन् ।
म उनीलाई आँखा तर्दै भन्छु - 'किन ?'
'मलाई कोरोनाले छोएजस्तो छ ।' - उनी सशंकित हुन्छिन् ।
'आ..........।' - म झर्किन्छु ।
त्यो रात हामी सँगै सुत्छौं ।
••
हामी पसलमा बस्दा हातमा पञ्जा लगाउँछौं, मुखमा मास्क लगाउँछौं, र बेलामौका स्यानिटाइजर पनि प्रयोग
गर्छौं ।
भौतिक दूरी कायम राखेका छौं, तैपनि ..........।
••
भोलिपल्ट ।
बिहान म उठ्दा उनी उठेकी छैनन् ।
सुतिरहेकी छिन् ।
••
शौचादि कर्म सकाएर म भान्सामा पसेको छु ।
दुई कप दूध हालेको चिया पकाएको छु ।
उनीलाई एक कप चिया दिएर पुनः भान्सामा फर्केर चिया पिउन थालेको छु ।
छिट्टै सकाएको छु ।
यतिञ्जेलसम्म पनि छोरी उठेकी छैनन् ।
••
पसल खोलेर बसेको छु ।
ग्राहकहरू आएका छैनन् ।
••
फाट्टफुट्ट ग्राहकहरू आउन थालेका छन् ।
कोही दूध लिन, कोही चिनी किन्न, कोही उधारो पैसा तिर्न, र कोही फगत गफ गर्न आएका छन् ।
म अलिक व्यस्त हुन थालेको छु ।
लेनदेन चलिरहेको छ ।
••
बीचमा उनी आइपुगेकी छिन् ।
हेर्छु, उनी मलिन देखिएकी छिन् । थकित पनि देखिन्छिन् ।
उनको अनुहारभरि बिमिरै-बिमिरा देख्छु ।
रातै छ अनुहार ।
तत्क्षण सोध्छु - 'के भएको हो तिम्रो अनुहारमा ?'
'खै, खटिराहरू निस्किएका छन् ! एकदम चिलाउँछ ।' - उनको स्वर भासिएको छ ।
'तिमी यहाँ बस्दै गर, म एकैछिनमा आउँछु ।' - भन्दै म औंषधि पसलतर्फ लाग्छु ।
••
त्यहाँ पुगेर पसले भाइलाई भन्छु - 'अनुहारभरि बिमिरा आएको छ, चिलाउँछ रे ! के गर्ने होला ?'
'कसलाई ? भाउजूलाई हो ?' - उसले सोध्छ ।
जवाफमा म बोल्छु - 'हो ।'
'त्यसो भए, यो ओखती दल्न लगाउनू बिहान-बेलुका । उहाँलाई ज्वरो पनि छ ?' - उसले यति भन्दै ओखती दिन्छ ।
'ज्वरो त छैन ।' - मैले बोल्दै गर्दा ऊ अर्को ग्राहकतिर फर्किन्छ ।
'के दिऊँ ?' - ऊ ।
'सिटामोल एक फाइल दिनोस् न !' - ग्राहक ।
- 'अझै ज्वरो घटेको छैन ?'
- 'छैन नि ।'
- 'छिटै अस्पताल लानोस् । पक्कै कोभिड होला !'
- 'हस् !'
त्यो ग्राहक गएपछि उसले मतिर हेर्दै भन्छ-
'दाइ,भाउजूलाई कोरोनाले छोएको हुनुपर्छ । केयर गर्नु होला ! उहाँलाई आइसोलेसनमा राख्नु होला !'
म भाइलाई धन्यवाद भन्दै पैसा दिन्छु ।
र, लगत्तै फर्किन्छु ।
••
म उनीलाई औंषधि दिंदै भन्छु - 'ल, यो लगाऊ ! अहिले नै लगाइहाल । भरे बेलुकी पनि लगाउनु पर्छ ।'
'मलाई के भएको हो ?' - उनी चिन्ता प्रकट गर्छिन् ।
'अरू केही होइन, एलर्जी भएको रे !' - म उनीलाई आश्वस्त पार्छु ।
उनी आराम गर्न माथि कोठामा जान्छिन् ।
म पसलमै रहन्छु ।
••
म दिनभर पसलमै अल्झिन्छु ।
अल्झिरहन्छु नै ।
खाना र खाजा खान भने उनीले मलाई पालो दिन्छिन् ।
उनी उस्तै छिन् ।
र, छोरी सकुशल छिन् ।
••
यताउता गर्दागर्दै दिन बित्दछ ।
साँझ ढल्न लागेको छ ।
रात पर्दैछ ।
••
पसल बन्द गरेर म माथि उक्लिएको छु ।
उनी भान्सामा व्यस्त छिन् ।
र, छोरी आफ्नै कोठाभित्र केही गरिरहेकी छिन् ।
••
पछि हामी तीनैजना भान्सामा एकत्रित हुन्छौं ।
र, खाना खान बस्छौं ।
तर, हामी मौन छौँ ।
••
खाना खाइवरी, भाँडाकुँडा पखालपुखुल गरी
हामी तीनजना तीनतिर अलगअलग सुत्न जान्छौं ।
••
कतिखेर निदाएछु म, थाहै भएन ।
उनीहरू पनि निदाए होलान् ।
••
बागमती बगिरहेकी छिन् ।
वनमा रुखहरू सुसाइरहेका छन् ।
चराहरू चिर्बिराइरहेका छन् ।
र, नजिकैको मन्दिरमा घण्टाहरू बजिरहेका छन् ।
••
कलिलै छ घाम ।
म ब्युँझिसकेको छु ।
तर, उनीहरू उठेका छैनन् ।
••
हतारहतार नित्य-कर्म सकाएर
पसल खोल्न तल ओर्लेको छु ।
शटर माथि धकेलेर बत्ती बालेको छु ।
सामानहरू मिलाएर राख्दैछु ।
बढारकुँढार गरेर
धूप पनि सल्काएको छु ।
••
क्रमशः ग्राहकहरू आउन थालेका छन् ।
म व्यस्त हुन थालेको छु ।
••
दूध लिन आएको एकजना ग्राहकले सोध्छन् - 'दाजु, भाउजूलाई देख्दिनँ नि । कहाँ जानुभयो ?'
जवाफमा म बोल्छु - 'उनी माथि भान्सामा छिन् , एकछिनपछि आउँछिन् ।'
'कोभिडले छोएको त होइन !' - उनी शंका प्रकट गर्छन् ।
'होइन, होइन ।' - म भन्छु ।
••
उनी चिया लिएर पसलमा आइपुग्छिन् ।
तत्काल म उनको मुहार एकटकले हेर्छु, हेरिरहन्छु ।
अनि त्यसपछि, भन्छु - 'के छ त बूढी, हालखबर ?'
उनी सुस्तरी बोल्छिन् - 'अहिले ठीक छु । हिजो बेलुकी झण्डै मरेकी म ।'
'के बोलेकी, मुखमा जे आयो त्यही बोल्ने !" - मलाई झनक्क रिस उठ्छ ।
'सास फेर्न गाह्रो भयो । पसिना-पसिना भएँ । म त आत्तिइसकेकी । तपाईंलाई उठाउन पनि सकिनँ । पछि, घोप्टो परेर सुतें । सञ्चो भयो ।' - उनी बोल्दै छिन् ।
म सुन्दैछु ।
'चिलाउन कम भयो । अरू केही छैन ।' - उनको बोलीले म ढुक्क हुन्छु । तैपनि, म भन्छु- 'तिमीलाई कोभिडले छोएको हो । जाऊँ, हस्पिटलमा गएर जचाऊँ ।'
'अब मलाई केही हुँदैन । म हस्पिटल जान्नँ ।'- उनी ढिपी कस्छिन् ।
म चुप बस्छु ।
••
ग्राहकहरू फाट्टफुट्ट आइरहेका छन्
र, गइरहेका पनि छन् ।
हामी दुबै पसलमै छौं ।
••
पसलमा बसेर
हामी घरायसी कुरामा अल्झिएका छौं ।
केही सकारात्मक कुराहरू छन् त, केही नकारात्मक कुराहरू पनि छन् ।
••
म बोल्छु - 'क्वाँटी पकाऊ, चिकेन पनि लिएर आऊ ! झोलिलो र तागतिलो कुरा खानुपर्छ ।'
उनी बोल्छिन् - 'खानै मनलाग्या छैन ।'
पुन: म भन्छु -'मननलागे पनि खानुपर्छ ।'
••
उनी मासु लिन गइन् ।
म पसलमै छु ।
फर्केर उनी भान्सामा खाना पकाउन गइन् ।
••
पसलमा म एक्लै केही पढिरहेको छु ।
ग्राहकहरू छैनन् भन्दा हुन्छ ।
••
केही समयपछि
उनी आइन् , र सँगै बस्दै भनिन् - 'जानुस् , खाना खाएर आउनुस् !'
'तिमीले खायौ त ?' - मेरो सोधनीमा उनी सुस्तरी बोल्छिन् - 'म अहिले खाँदिनँ , पहिला तपाईं खाएर आउनुस् । छोरीे पनि खाइरहेकी छिन् ।'
••
म खाना खान जान्छु ।
••
छोरी खाना खाएर आफ्नो कोठामा पसिसकेकी छिन् ।
म खाना पस्किन्छु , र खान थाल्छु ।
झटपट खाएर
मुख चुठेर
हात धोएर
तल पसलमा झर्छु ।
र, उनीलाई खान पठाउँछु ।
••
अब दिनभरि पसलमा बस्नु छ ।
••
दिउँसो
पसलमा त्यति ग्राहकहरू आउँदैनन् ।
झिँगा मारेर बस्नुपर्छ ।
समयकटनीका लागि केही पढ्छु, र लेख्छु पनि ।
यो नै मेरो नियमित दैनिकी हो ।
••
यतिखेर म
विश्वविख्यात स्रष्टा बेन ओकरीको कविता सञ्चयन 'एन अफ्रिकन एलिजि' पढ्न व्यस्त छु ।
••
पढ्दापढ्दै झकाउन थाल्छु ।
यस्तै हुन्छ मलाई ।
••
मन उदास छ
र, तन शिथिल छ ।
••
अलिक टाउको दुख्याजस्तो ।
आलस्यले गाँजेको छ ।
••
उनीले मलाई खाजा लिएर आउँदा दिनको तीन बजिसकेको छ ।
उनी प्रसन्न मुद्रामा छिन् ।
म भने मन नलागी-नलागी खाजा खान्छु ।
मेरो मुख मीठो छैन ।
••
उनी बोल्न खोज्छिन् , मलाई चाहिँ बोल्न नपरोस् जस्तो लाग्छ ।
उनीले गरेका प्रश्नहरूका उत्तर दिन पनि झिँजो लाग्छ ।
उनी के सोचिरहेकी छिन् , मलाई मतलब छैन ।
'लौ त, तिमी बस । म यसो आराम गरेर आउँछु ।' - यति भन्छु ।
'हैन, तपाईंलाई के भयो ?' - उनी सोध्छिन् ।
म नबोलीकनै माथि कोठातिर लाग्छु ।
••
डङ्ग्रङ्ङ पल्टिन्छु खाटमा ।
जीउ हल्का तातो छ ।
ज्वरो आउलाजस्तो छ ।
••
पल्टिरहन्छु ।
मनमा अनेक कुराहरू खेल्छन् । खेलिरहन्छन् ।
तन्द्रिल अवस्थामा छु ।
••
उठेर पसलमा फर्किंदा झमक्क साँझ परिसकेको छ ।
उनी व्यस्त छिन् ।
म पनि उनीलाई सघाउन तत्पर हुन्छु ।
ग्राहकहरूको आगमन ।
अनि, बहिर्गमन ।
चलायमान कारोबार ।
••
म बिस्तारै बोल्छु - 'जाऊ, मलाई खाना नपकाऊ । बरु अलिकति जाउलो पकाइदेऊ । सञ्चो छैन ।'
उनी मेरो निधार छाम्दै भन्छिन् - 'तातो छ । तपाईंलाई ज्वरो आएको छ । छिट्टै पसल बन्द गरौं ।'
हामी पसल थुन्न थाल्छौं ।
••
माथि आउँछौं ।
छोरी आफ्नै कोठामा केही गरिरहेकी छिन् ।
उनी भान्सामा पस्छिन् ।
म कोठाभित्र पस्छु । र, पुनः पल्टिन्छु ।
••
केही गर्न मनलागेको छैन ।
खान पनि मनलागेको छैन ।
फगत सुतिरहन मनलागेको छ ।
••
बस्, सुतिरहेको छु । केवल सुतिरहेको छु ।
••
केही क्षणपश्चात्
उनी मलाई बोलाउन आउँछिन् ।
उठेर म उनीको पछि लाग्छु, भान्सातिर ।
••
मलाई जाउलो पस्किदिन्छिन् । बिस्तारै खानथाल्छु ।
खानमा त्यति रुचि छैन मेरो ।
उनीहरू पनि खानथाल्छन् ।
••
खाइसकेपछि
हामी आ-आफ्ना कोठातर्फ लाग्छौं ।
••
बिहान म छिटो उठ्न सक्तिनँ ।
हनहनी ज्वरो आएको छ ।
टाउको पड्किएलाजस्तो छ ।
जीउ दुखेको छ ।
ढिलो उठ्छु ।
छिनमै ट्वाइलेट जान्छु । खलास हुँदैन । मात्र पिसाब फेरेर कोठामा फर्किन्छु ।
••
उनीले पसल खोलिसकेकी छिन् ।
त्यहीँ व्यस्त छिन् ।
••
भान्सामा गएर एक चक्की सिटामोलसँगै पानी पिउँछु । पुनः कोठामै फर्केर खाटमाथि पल्टिन्छु ।
पल्टिएर अनेक कुराहरू सोचिरहन्छु ।
अलिक चिसो भएको अनुभव हुन्छ ।
तत्कालै उनीको फोन आउँछ । उठाउँछु - 'हेलो !'
उनी बोल्छिन् - 'तपाईं उठिसक्नुभयो ?'
म - 'अघि नै उठेको ।'
उनी -'चिया पकाएर खानुस् !'
म झुठ बोल्छु - 'पिइसकें ।'
'त्यसो भए, आराम गरेर बस्नुस् !' - उनीले यति भनेर फोन राख्छिन् ।
••
म कोठाभित्रै छु ।
थाहा छैन, छोरी कहाँ के गरिरहेकी छिन् !
••
करिब नौ बजेतिर म पसलमा जान्छु ।
'मलाई खाना नपकाऊ । बरु एक बटुको मसरुम सुप ल्याइदेऊ'- यति भन्दै म उनीलाई माथि पठाउँछु ।
••
सञ्चो छैन ।
दिन यत्तिकै बित्छ ।
साँझपख फेरि जीउ तात्तिन थाल्छ ।
सोच्छु, सिटामोलको असर कम हुनथालेछ ।
••
छिटै पसल बन्द गरेर माथि उक्लिन्छु ।
मलाई देखेर उनी बोल्छिन् - 'किन, यति छिटो ?'
जवाफमा म फुसफुसाउँछु - 'अँ, बस्न मनलागेन । जीउ भारी भयो ।'
उनी सोध्छिन् - 'के पकाइदिऊँ ?'
'केही पर्दैन । दूध बिस्कुट खाऊँला ।' - मलाई बोल्नै मनलागेको छैन वास्तवमा ।
••
उनीहरू दुईजना खाना खाइवरी सुत्ने तरखरमा लागे ।
मलाई दूध बिस्कुट ल्याइदिइन् । त्यही खाएँ-पिएँ । सिटामोल पनि निलें ।
पानी पनि पिएँ ।
लम्पसार सुतें ।
अनि, भुसुक्क निदाएँ पनि ।
••
म पसलमा जान छोडिसकें ।
उनी नै घर-पसल, पसल-घर गर्छिन् ।
उनीलाई सकस छ ।
••
यसरी ज्वरो आउने-जाने गरेको आजले चार दिन भयो । ज्वरो एक सय चारबाट तल घट्दैन ।
औंषधि खाउञ्जेल मात्र निको, नत्र उही ।
जीउ सर्वाङ्ग दुख्छ ।
खानमा पटक्कै रुचि छैन ।
जिब्रोले स्वाद लिन छोडिसक्यो ।
सामान्य खोकी पनि लागेको छ ।
अब त हुँदै भएन भनेर एक डक्टर मित्रलाई फोन गर्छु । उनले पिसिआर टेष्ट गराउने सुझाव दिन्छन् । टेष्टका लागि एक स्वास्थ्य संस्थामा कार्यरत एउटी चिनजानकी बहिनीलाई सम्पर्क गर्छु । उनीले घरमै स्वाब संकलनका लागि एक भाइ पठाइदिन्छिन् । स्वाब लिएर जान्छन् । त्यसको भोलिपल्ट रिपोर्ट आउँछ, नेगेटिभ । म अचम्मित हुन्छु । तुरुन्तै डक्टर मित्रलाई फोनमा यो तथ्य बताउँछु । उनले भन्छन् - 'तपाईंलाई कोभिड भएकै हो । तर, पोष्टकोभिड । तपाईंको इम्युनिटी पावर बलियो रहेछ । अब ढुक्कले बस्नुस् । तनाव नलिनुस् । पोषिलो खानुस् । सकारात्मक सोच्नुस् । आइसोलेसनमै बस्नुस् । अरू कुरा के भनूँ ।'
म मित्रप्रति आभार प्रकट गर्छु ।
••
पुरै एक हप्तापछि
म सकुशल पसलमा बस्नथाल्छु ।
उनी प्रफुल्लित छिन् ।
र, छोरी पनि मगनमस्त छिन् ।
••
आजपर्यन्त
हाम्रो जीवन गतिशील छ ।
कुनै बाधा-अड्चन छैन ।
No comments:
Post a Comment